Στο post αυτό συνεχίζω την περιγραφή ενός πανέμορφου ταξιδιού, που πραγματοποιήσαμε με τη μηχανή στα τέλη Αυγούστου του 2024 στη Ρουμανία.
Όποιος θέλει να διαβάσει και το πρώτο μέρος, απλώς πατάει τον σύνδεσμο https://bit.ly/41TMmoB
Sibiu. Μια παραμυθένια πόλη
Το πέρασμα του Transăgărașan ολοκληρώθηκε φέρνοντάς μας στην πόλη Sibiu, στο κέντρο της Ρουμανίας στην περιοχή της Τρανσυλβανίας. Πρόκειται για τον παλαιό διοικητικό πυρήνα των Σαξόνων, που είχαν ήδη από τον 12ο αιώνα εγκατασταθεί στην περιοχή. Αποτελούσε μεγάλο εμπορικό και οικονομικό κέντρο ήδη από τον 14ο αιώνα. Σήμερα θεωρείται πολιτιστικό κέντρο της Ρουμανίας με ενταγμένο το ιστορικό της κομμάτι στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Η πόλη που σου κλείνει το μάτι
Είναι μια απίστευτη, κουκλίστικη πόλη με ρομαντικό χρώμα, άπειρες αφορμές για βόλτες και φωτογραφίες, που σου κλείνει το μάτι, όπως και τα παράθυρα στις στέγες των παλαιών, γραφικών σπιτιών της!
Καθώς εκείνη τη μέρα ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από το πέρασμα του Transăgărașan, αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, που βρισκόταν πολύ κοντά στο δωμάτιό μας. Επισκεφτήκαμε τη Μεγάλη Πλατεία, την Πλατεία Mică και τη Γέφυρα των Ψεμάτων. Η περιπλάνησή μας στο νυχτερινό Sibiu μας μάγεψε και υποσχεθήκαμε την επόμενη μέρα να εξερευνούσαμε περισσότερο το ιστορικό κέντρο.
Πράγματι, το επόμενο απόγευμα τριγυρίσαμε στους δρόμους και τα σοκάκια της παλιάς πόλης. Διασχίσαμε τους γεμάτους κόσμο πεζοδρόμους της, δοκιμάσαμε την παραδοσιακή σούπα με κεφτέδες ciorba de perisoare και άλλες νοστιμιές και βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες μοιραζόμαστε μαζί σας. Ακόμη και η ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα που ξέσπασε, δεν μας χάλασε καθόλου το κέφι. Αντιθέτως, πρόσθεσε ένα ακόμη πιο ρομαντικό χρώμα στην πόλη και στη διάθεσή μας!
Salina Turda: Ένα ιδιαίτερο θεματικό μουσείο
Για το επόμενο πρωί είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε έναν πολύ ιδιαίτερο προορισμό, το αλατωρυχείο Salina Turda βορειοδυτικά του Sibiu στην περιοχή Κλουζ Ναπόκα, σε απόσταση περίπου 145 χιλιόμετρα. Η διαδρομή δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά ο προορισμός μας αποζημίωσε.
Διαβάσαμε ότι το συγκεκριμένο αλατωρυχείο ήταν γνωστό ήδη από τους αρχαίους χρόνους και πρωτοχρησιμοποιήθηκε κατά την εποχή που η Δακία είχε κατακτηθεί από τους Ρωμαίους.
Λειτουργεί καθημερινά 9πμ. – 7μμ. και η είσοδος για τους ενηλίκους κοστίζει 10 € το άτομο. Εάν έρθετε με μηχανή, μην παρκάρετε στον χώρο στάθμευσης μπροστά στην είσοδο. Απαγορεύεται. Υπάρχει ειδικό πάρκινγκ πάνω στον δρόμο. Υπάρχουν και εθελοντές που κάνουν ξενάγηση για όποιον ενδιαφέρεται.
Για περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία και τη λειτουργία του μπορείτε να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του.
120 μέτρα κάτω από τη γη!
Τί μπορεί, λοιπόν, να κάνει κάποιος 120 μέτρα κάτω από τη γη, στα σπλάχνα της Τρανσυλβανίας;
Εκτός από το να δει τη δομή και λειτουργία ενός αλατωρυχείου και να συνειδητοποιήσει πώς εργάζονταν οι άνθρωποι τόσο βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης, μπορεί να θαυμάσει ταυτόχρονα με πόσο πανέξυπνο και θαυμαστό τρόπο αξιοποίησαν οι Ρουμάνοι τη βιομηχανική, πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους!
Το αλατωρυχείο της Τούρντα θεωρείται το βαθύτερο θεματικό μουσείο του κόσμου! Εκτός αυτού, είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός για ντόπιους και τουρίστες και χώρος αναψυχής και ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους, εφοδιασμένος με χώρους εκδηλώσεων, χώρους παιχνιδιού και πολιτιστικών δράσεων, όπως εκθέσεις, συναυλίες κ.ά. Έχει ουσιαστικά τρία επίπεδα: Α επίπεδο: Εδώ βλέπεις τις στοές και τον τρόπο εξόρυξης του αλατιού. Β επίπεδο: Στο δεύτερο βρίσκονται οι χώροι αναψυχής. Γ επίπεδο: Εδώ υπάρχει μια τεχνητή λίμνη, όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα! Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο δυστυχώς δεν κατεβήκαμε, γιατί είχε πολύ κόσμο και για να φτάσεις εκεί έπρεπε να χρησιμοποιήσεις μια στενή σκάλα, οπότε το αποφύγαμε.
Τι να έχετε μαζί σας
Εάν το επισκεφτείτε, πάρτε οπωσδήποτε μπουφάν και αθλητικά παπούτσια ή μποτάκια. Έχει μια σταθερή θερμοκρασία 12 βαθμών Κελσίου και υγρασία που φτάνει στο 80%! Αποτέλεσμα; Αν και έχει αρκετό κρύο, χειμώνα – καλοκαίρι, δεν υπάρχουν καθόλου βακτήρια σε αυτό το μικροκλίμα και είναι ιδανικό για όσους έχουν προβλήματα με το αναπνευστικό τους σύστημα. Όσοι έχετε κλειστοφοβία, μην ανησυχείτε, οι χώροι είναι αρκετά φωτεινοί και μεγάλοι (με εξαίρεση τη σκάλα προς το χαμηλότερο επίπεδο, που ανέφερα παραπάνω, όταν έχει συνωστισμό). Αξίζει πάντως η επίσκεψη!
Το πέρασμα του Δρόμου του Βασιλιά
Το επόμενο πρωί, ημέρα Πέμπτη, αφήσαμε το Sibiu για μια διαδρομή που περιμέναμε καιρό να πραγματοποιήσουμε.
Λένε πως κάθε αναβάτης που επισκέπτεται τη Ρουμανία και σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να οδηγήσει στον επονομαζόμενο «δρόμο του βασιλιά» ή DN67C ή, όπως είναι ευρύτερα γνωστός, Transalpina. Βρίσκεται στην Οροσειρά Parâng στα Νότια Καρπάθια, είναι το πιο ψηλό πέρασμα της χώρας σε υψόμετρο 2.145 μ. και συνδέει την Τρανσυλβανία με την Ολτενία μέσω των Τρανσυλβανικών Άλπεων.
Μια απίστευτη εμπειρία
Ακολουθήσαμε, λοιπόν, κι εμείς αυτή τη διαδρομή προς Νότο και απολαύσαμε, χωρίς υπερβολή, κάθε ένα από τα 148 χιλιόμετρα δρόμου.
Περάσαμε από γραφικά χωριά, διασχίσαμε δάση με πανύψηλα δέντρα και γάργαρα νερά, οδηγήσαμε σε απανωτές «φουρκέτες», για να φτάσουμε στη γυμνή και ανεμοδαρμένη κορυφή της διαδρομής και να νιώσουμε κι εμείς, έστω για λίγο, σαν βασιλιάδες που κατέκτησαν τον κόσμο!
Όταν φτάνεις στην κορυφή, αδειάζει το μυαλό σου και νιώθεις ότι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, σε εκείνο το συγκεκριμένο μέρος, υπάρχεις μόνο εσύ και η φύση που σε περιβάλλει. Άγρια, όμορφη, απέραντη, πιο δυνατή και πιο σοφή από εσένα! Κι αν έφτασες εκεί, είναι γιατί αυτή στο επέτρεψε. Κι εσύ είσαι τόσο μικρός, μα τόσο τυχερός που τα κατάφερες να φτάσεις μέχρι εκεί. Αυτή είναι η μαγεία της φύσης, αυτή είναι η μαγεία των ταξιδιών, ιδίως με μοτοσυκλέτα!
Craiova. Μια όμορφη, αλλά όχι και τόσο τουριστική πόλη
Το ίδιο μεσημέρι φτάσαμε στην πόλη της Κραϊόβα, που βρισκόταν πάνω στον δρόμο της επιστροφής μας προς Ελλάδα, εφόσον η επόμενη μέρα θα ήταν και η τελευταία του ταξιδιού μας. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο, αν και δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας, ήταν όμως σε πολύ καλή περιοχή, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, βγήκαμε μια βόλτα ψάχνοντας για να καθίσουμε κάπου να φάμε. Δεν στάθηκε και πολύ εύκολο. Ελάχιστα μαγαζιά στο ιστορικό κέντρο ήταν ανοιχτά εκείνη την ώρα. Στο εστιατόριο όπου καθίσαμε δεν μιλούσαν Αγγλικά, αλλά ούτε και είχαν το μενού σε άλλη γλώσσα πέρα από τη Ρουμάνικη, οπότε δεν μπορέσαμε να εξυπηρετηθούμε. Τελικά καταλήξαμε σε ένα φαστφουντάδικο.
Τι είδαμε στην Craiova
Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγη ώρα στο ξενοδοχείο, περπατήσαμε στην πόλη για να την γνωρίσουμε καλύτερα. Πρόκειται για μια συμπαθητική πόλη, καθόλου τουριστική, αλλά πολύ ζωντανή, με όμορφα κτίρια και πάρκα.
Επισκεφτήκαμε το πάρκο Nicolae Romanescu, το μεγαλύτερο φυσικό πάρκο της Ανατολικής Ευρώπης. Πρόκειται για έναν τεράστιο πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της πόλης, καθαρό και περιποιημένο, με πολύχρωμα λουλούδια, λίμνες για βαρκάδα και χώρους εκδηλώσεων. Σχεδιάστηκε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Edouard Rendont και εγκαινιάστηκε το 1903 από τον βασιλιά Κάρολο τον Α’. Είναι ιδανικό για ρομαντικές βόλτες, ποδηλατάδα και χαλάρωση!
Craiova – Sofia. Ο δρόμος της επιστροφής
Διασχίζοντας τον Δούναβη
Την Παρασκευή 30 Αυγούστου ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Είχαμε αποφασίσει να μοιράσουμε τα χιλιόμετρα και να διανυκτερεύσουμε λίγο έξω από τη Σόφια, την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Έτσι, κατευθυνθήκαμε νότια, μέχρι τον Δούναβη, όπου στην περιοχή του Bechet διασχίσαμε με πλοιαράκι τον μεγάλο ποταμό που αποτελεί το σύνορο των δύο χωρών. Στην Ρουμανική πλευρά δεν πληρώσαμε κάτι (ακόμη δεν είμαστε σίγουροι αν έπρεπε, πάντως κανείς δεν μας ζήτησε τίποτα), αλλά στην απέναντι όχθη, στον συνοριακό σταθμό του Oryahovo, πληρώσαμε 32 λέβα (περίπου 16,44€) για τη διάσχιση των πλωτών συνόρων.
Στάση στα περίχωρα της Σόφιας
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς Νότο με μια τρελή βροχή, όταν πλησιάζαμε τη Σόφια. Κουρασμένοι από τα χιλιόμετρα και θέλοντας να αποφύγουμε την κίνηση και τη φασαρία, διανυκτερεύσαμε σε ένα όμορφο ξενοδοχείο στις παρυφές του φυσικού πάρκου Vitosha, κυριολεκτικά μέσα στη φύση και απολαύσαμε ένα μοναδικό παραδοσιακό γεύμα στο εστιατόριο Vodenitzata σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον μέσα στο δάσος!
Όλα τα ωραία τελειώνουν. Σόφια – Αλεξανδρούπολη
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για Ελλάδα. Ακόμη και τώρα που γράφω, περίπου τρεις μήνες μετά, έχω τόσο ζωντανές τις μνήμες αυτού του οδοιπορικού στην κεντρική και νότια Ρουμανία και αναπολώ κάθε στιγμή που περάσαμε εκεί!
Ένας μικρός απολογισμός
Περίπου 3.000 χιλιόμετρα, πολλές περισσότερες χιλιάδες βήματα, εκατομμύρια εικόνες και άπειρα όμορφα συναισθήματα ήταν ο απολογισμός αυτού του ταξιδιού, που σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα!
Τα λέμε στο επόμενο ταξίδι!
